w budowie
w budowie
GRUPA BIBLIJNA
Od czasu Soboru Watykańskiego II w Kościele katolickim stopniowo coraz bardziej spełnia się tęsknota wiernych za autentycznym słowem Bożym. Dzieje się tak nie tylko poprzez odnowioną liturgię, wysiłek egzegetów, teologów i duszpasterzy wprowadzających Pismo Święte w życie Kościoła, ale także poprzez powrót do lektury i życia słowem Bożym. Jednak zdecydowana większość katolików nadal nie czyta Biblii. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest między innymi brak przygotowania do takiej lektury. To z braku znajomości Pisma Świętego i niedostatecznego do niego przywiązania wierni nie potrafią odnaleźć się w tej sferze i z niej owocnie korzystać. Dlatego pilna potrzebą Kościoła jest powszechne wprowadzenie wiernych w rozumienie i życie słowem Bożym. Nie wystarczy tylko sama zachęta do lektury Pisma Świętego. Należy bowiem wszystkich wytrwale do niej przygotowywać, wprowadzać w nią, a następnie kierować.
Papież Benedykt XVI w adhortacji „Verbum Domini” stwierdził, że wierni świeccy „powinni być formowani do rozeznawania woli Bożej przez zażyłe obcowanie ze słowem Bożym, czytanym i studiowanym w Kościele pod kierunkiem prawowitych pasterzy”. Również papież Franciszek w adhortacji apostolskiej „Evangelii gaudium” („O głoszeniu Ewangelii w dzisiejszym świecie”) zauważył, że „studium Pisma Świętego powinno być dostępne dla wszystkich wierzących”. Skoro wprowadzenie w znajomość Biblii winno być podstawowym zadaniem formacji świeckich, Ojciec Święty sformułował wniosek, „żeby parafie i wszystkie wspólnoty katolickie proponowały poważne i wytrwałe studiowanie Biblii, jak również promowały jej modlitewne czytanie osobiste i wspólnotowe” (EG 175).
Wpisując się w tę potrzebę pochylenia się nad Pismem Świętym, w naszej parafii powstała grupa biblijna, której celem jest poznawanie Pisma Świętego, jego interpretacja i wprowadzanie Słowa Bożego w praktykę codziennego życia. Spotkania odbywają się po Mszy św. raz na dwa tygodnie w salce parafialnej. Spotkania są otwarte i każdy, kto pragnąłby zapoznać się z Pismem Świętym, nauczyć się czytać Biblię, pochylić się nad Słowem Bożym i tym Słowem się modlić, może przyjść i zacząć żyć treściami, które zawarte są w tej Świętej Księdze.
Materiały formacyjne do pobrania:
1. PREHISTORIA NARODU WYBRANEGO – Księga Rodzaju
2. OD NIEWOLI DO SŁUŻBY PRAWDZIWEMU BOGU – Księga Wyjścia
3. WEZWANIE DO ŚWIĘTOŚCI – Księga Kapłańska
4. JAK IŚĆ RAZEM Z BOGIEM – Księga Liczb
5. MOWA POŻEGNALNA – Księga Powtórzonego Prawa
6. ZIEMIA OBIECANA – Księga Jozuego
7. CHARYZMATYCZNI PRZYWÓDCY IZRAELA – Księga Sędziów
8. HISTORIA MOABITKI RUT – Księga Rut
9. PEŁNOMOCNIK BOGA – 1 i 2 Księga Samuela
10. OD ZJEDNOCZONEJ DO PODZIELONEJ MONARCHII – 1 i 2 Księga Królewska
11. DZIEŁO KRONIKARSKIE – 1 i 2 Księga Kronik oraz Księgi Ezdrasza i Nehemiasza
12. BUDUJĄCA OPOWIEŚĆ O TOBICIE – Księga Tobiasza
13. W OBRONIE ZAGROŻONEGO NARODU – Księga Judyty i Estery
14. W WALCE O WOLNOŚĆ NARODOWĄ I RELIGIJNĄ – 1 i 2 Księga Machabejska
w budowie
„Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.”
Ks. Franciszek Blachnicki, założyciel Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie mówiąc o sakramencie małżeństwa zwracał uwagę, ze znakiem widzialnym są tutaj relacje osobowe między dwojgiem, którzy zawierają przymierze małżeńskie. Jednak relacje między mężczyzną i kobietą nie są wolne od zła, które dotyka człowieka tak z zewnątrz, jak i z jego wnętrza. Ten nieporządek wynikający z grzechu wypaczył wzajemną komunię mężczyzny i kobiety, jaka była od początku darem Stwórcy. „W sakramencie małżeństwa to Bóg czyni siebie gwarantem i zobowiązuje się dokonać tego, co znaki sakramentalne wyrażają i co jest w nich celebrowane, mianowicie ukształtowania jedności z dwojga różnych.”.
Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie pomaga małżonkom sakramentalnym czerpać z łaski i mocy sakramentu małżeństwa, uczy jak żyć tym sakramentem i celebrować go przez całe życie. Łączy on w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame, od którego przejął ideał duchowości małżeńskiej, czyli dążenia ku Bogu w jedności ze współmałżonkiem.
Duchowość małżeńska proponowana w ramach Domowego Kościoła jest realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych nazywanych zobowiązaniami – darami. Są to codzienna modlitwa osobista połączona z lekturą Pisma Świętego, regularne spotkanie ze słowem Bożym, codzienna modlitwa małżeńska jako wspólne stawanie przed Panem, codzienna modlitwa rodziny, jako wspólnoty zanurzonej w Bogu, comiesięczny dialog małżeński i wynikająca z niego reguła życia (systematyczna praca nad sobą), uczestnictwo przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do Chrystusa (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).
Małżeństwa należące do Domowego Kościoła wezwane są do posługi na rzecz własnej rodziny, posługi rozumianej jako budowanie wspólnoty wiary, nadziei i miłości. Wspólnoty, w której świadomość, że wszyscy jej członkowie są dziećmi Jedynego Boga i stąd posiadają swą niepowtarzalność oraz godność, bez względu na wiek i stopień rozwoju. Taka świadomość uzdalnia do wielkodusznej postawy służby na rzecz rodziny i poszczególnych jej członków, a także przyjmowania daru służby od innych. Wtedy wspólnota rodzinna staje się wielką szansą dla wszechstronnego rozwoju człowieka – jego wzrastania w Bogu, poznawania prawdy o sobie samym, uczenia się miłości. Wymienione wcześniej elementy formacyjne – zobowiązania uczą małżonków spełniania w swojej rodzinie funkcji kapłańskiej, nauczycielskiej i królewskiej, o których mówią dokumenty Kościoła . Należy tutaj zaznaczyć, że im wcześniej (chodzi o staż małżeński i wiek dzieci) małżonkowie wejdą na drogę formacji Domowego Kościoła, tym łatwiej im spełniać posługę na rzecz swojej rodziny. Małe dzieci wychowywane w klimacie świadomej wspólnoty chrześcijańskiej w sposób naturalny wzrastają we wierze, ucząc się Boga przez wspólną modlitwę rodzinną, potem lekturę Słowa Bożego, swoiste kręgi biblijne w rodzinie, modlitwę Liturgią Godzin. Możliwość zadawania pytań związanych z wiarą, na równi z pytaniami z innych dziedzin życia, poczucie akceptacji i miłości, świadomość miłości Pana Boga – są ogromnym zapleczem siły i równowagi dla dziecka, gdy zaczyna wchodzić w czas dorastania i odkrywania własnej drogi życia. Małżonkowie zaś mają większą szansę na budowanie miłości zdrowej, wolnej od głębokich zranień, wspierającej współmałżonka w jego dojrzewaniu na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej. Będą „odwoływali się do mocy sakramentu, która pozwala każdemu z nich wejść w trudności spowodowane bliskością drugiego.”
Krąg tworzy 4-7 małżeństw sakramentalnych (niezależnie od stażu małżeńskiego) wraz z kapłanem moderatorem – doradcą duchowym. Spotkanie kręgu odbywa się raz w miesiącu i trwa 3 godziny. Małżeństwa gromadzą się w Imię Chrystusa, z miłości do Niego, aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w życiu codziennym. Podczas spotkania dzielą się życiem, dzielą się Słowem Bożym i omawiają temat formacyjny. Zachowywana jest intymność każdego spotkania kręgu. Wszystko, czym dzielą się małżonkowie na spotkaniu jest omodlone i pozostaje w tej wspólnocie. W wakacje, całą rodziną mają możliwość wyjazdu na oazy i różne typy rekolekcji.
Drodzy Małżonkowie, jeżeli chcecie…
- umocnić swoją wiarę,
- pielęgnować miłość małżeńską,
- nauczyć się rozwiązywania konfliktów,
- nawiązać głębszy kontakt z dziećmi,
- doświadczyć życia we wspólnocie….
ZAPRASZAMY!
SŁUGA BOŻY KS. FRANCISZK BLACHNICKI – ŻYCIORYS
Urodził się 24 marca 1921 roku w Rybniku na Śląsku w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z domu Miller. Do gimnazjum uczęszczał w Tarnowskich Górach; był bardzo aktywny w harcerstwie. W 1938 roku zdał maturę; we wrześniu podjął służbę wojskową. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, aż do kapitulacji. W październiku w Tarnowskich Górach rozpoczął działalność konspiracyjną. W marcu 1940 roku musiał uciekać przed gestapo. Ujęty w Zawichoście i aresztowany, po kilku tygodniach przesłuchań został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Przebywał tam, z numerem 1201, przez 14 miesięcy, z tego przez 9 miesięcy w karnej kompanii, w bloku 13 oraz przez prawie miesiąc w bunkrze. We wrześniu 1941 roku przewieziony z Oświęcimia do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach. W marcu 1942 roku został skazany na karę śmierci przez ścięcie za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy. Po ponad 4,5 miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiany, a karę śmier ci zamieniono mu na 10 lat więzienia po zakończeniu wojny.
W czasie pobytu na oddziale skazańców dokonało się nagłe, cudowne nawrócenie Franciszka Blachnickiego na osobową wiarę w Chrystusa, połączone z decyzją oddania życia na Jego służbę. W latach 1942-45 F. Blachnicki przebywał w różnych niemieckich obozach i więzieniach. W kwietniu 1945 roku został uwolniony przez Armię Amerykańską. Po zakończeniu wojny wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uzyskawszy magisterium z teologii, 25 czerwca 1950 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował kolejno w kilku parafiach diecezji katowickiej. W pracy duszpasterskiej zwracał szczególną uwagę na formowanie grup elitarnych. Wypracował metodę dziecięcych rekolekcji zamkniętych (Oaza Dzieci Bożych).
W latach 1954-56, w okresie wysiedlenia biskupów śląskich uczestniczył w pracach tajnej Kurii w Katowicach. Przez rok przebywał poza diecezją w Niepokalanowie, studiował tam duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego. W październiku 1956 roku uczestniczył w organizowaniu powrotu biskupów do diecezji. W tym samym roku rozpoczął pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika ,,Gość Niedzielny”. Zorganizował i prowadził Ośrodek Katechetyczny, a od 1957 roku społeczną akcję przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości, która przybrała charakter ruchu odnowy religijno-moralnej, opartego na duchowości o. Maksymiliana Kolbego. Krucjata wydawała swój dwutygodnik pt. ,,Niepokalana zwycięża”. 29 sierpnia 1960 roku Centrala Krucjaty Wstrzemięźliwości w Katowicach została zlikwidowana przez władze państwowe, a w marcu 1961 roku ks. Blachnickiego aresztowano. Po ponad 4 miesiącach aresztu w więzieniu w Katowicach otrzymał wyrok 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na trzy lata, po czym został zwolniony.
W październiku 1961 roku ks. F. Blachnicki podjął dalsze studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (licencjat: ,,Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych”; doktorat: ,,Zasada bosko-ludzka F.X.Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterskiej”). W latach 1964-1972 pracował na KUL-u w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizował Instytut Teologii Pastoralnej. W czerwcu 1972 roku zrezygnował z etatu na KUL-u na znak protestu wobec niezatwierdzenia habilitacji ( Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej) przez Ministerstwo Oświaty. W tym okresie działalności naukowej opublikował ok. 100 prac naukowych i popularnych. Wypracował, w oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II, personalistyczno-eklezjologiczną koncepcję teologii pastoralnej. Prowadził wykłady pastoralno-naukowych w różnych miastach Polski. Wypracował koncepcję i podwaliny metodologiczne pod katechetykę fundamentalną i teologię pastoralną ogólną. W latach 1964-1980 ks. F. Blachnicki rozwijał ożywi oną działalność w dziedzinie posoborowej odnowy liturgii w Polsce. Założył ,,Lubelski Zespół Liturgistów”. Przez 10 lat był redaktorem ,,Biuletynu Odnowy Liturgii”. Od roku 1967 był Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej. Wypracował koncepcję i metody posoborowej formacji służby liturgicznej.
W 1963 roku ks. F. Blachnicki podjął na nowo prowadzenie rekolekcji oazowych. Metodę 15-dniowych rekolekcji przeżyciowych zastosował stopniowo do różnych grup młodzieży, dorosłych i całych rodzin. Praca formacyjna zapoczątkowana w oazie rekolekcyjnej, była kontynuowana w małej grupie w parafii. Ks. F. Blachnicki opracował potrzebne do niej pomoce. W ten sposób oazy rozwinęły się w ruch, zwany dziś Ruchem Światło-Życie.
Celem Ruchu, obejmującego ludzi każdego wieku i stanu, jest wychowanie dojrzałych chrześcijan i zrealizowanie soborowej wizji Kościoła – wspólnoty wspólnot. Ruch rozwijał się w Polsce mimo różnych trudności zewnętrznych. Przenikał też na Słowację i do Czech, a nawet do Boliwii. Podejmował nowe inicjatywy ukazywane przez ks. Blachnickiego: w roku 1979 – Krucjatę Wyzwolenia Człowieka w celu przezwyciężenia alkoholizmu i innych zniewoleń współczesnego człowieka, w roku 1980 – plan Wielkiej Ewangelizacji ,,Ad Christum Redemptorem” dla dotarcia z Ewangelią do każdego człowieka w Polsce.
W okresie rewolucji Solidarności (1980-1981) ks. F. Blachnicki powołał do istnienia Niezależną Chrześcijańską Służbę Społeczną, mającą upowszechniać ideę ,,Prawda – Krzyż – Wyzwolenie”, tzn. działać w duchu chrześcijańskiej nauki społecznej i ruchu wyzwolenia bez przemocy.
10 grudnia 1981 roku ks. F. Blachnicki wyjechał do Rzymu. Tam zastał go stan wojenny. W roku 1982 osiadł w ośrodku polskim Marianum w Carlsbergu w RFN i rozpoczął organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadził w nim pracę duszpasterską wśród polskich emigrantów. Kontynuując pracę społeczno-wyzwoleńczą, wydawał biuletyn ,,Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”, a w czerwcu 1982 roku założył ,,Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów” – stowarzyszenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wewnętrznej i jedności narodów w walce o wyzwolenie. Tę działalność społeczno-wyzwoleńczą prowadził z pobudek religijnych, inspirowany nauką Jana Pawła II, wierny zasadzie ,,światło-życie”.
Jeszcze w Polsce, a potem także zagranicą nawiązywał kontakty ekumeniczne z różnymi ruchami odnowy. Zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987 roku
Ks. F. Blachnicki jest ojcem duchowym dla Ruchu Światło-Życie i dla związanych z ruchem wspólnot życia konsekrowanego: żeńskiej – Instytutu Niepokalanej, Matki Kościoła, i męskiej – Wspólnoty Chrystusa Sługi.
… Chwała na wysokości , a pokój na ziemi!
Śpiewaniem kolęd i modlitwą osobistą, małżeńską, rodzinną dziękujemy Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu za Czcigodnego Sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego – założyciela Ruchu Światło-Życie i jego gałęzi rodzinnej Domowego Kościoła. Mocą Ducha św. Ks. Franciszek Blachnicki wskazał piękne i pewne drogi do świętości dla dzieci, młodzieży, dorosłych, małżeństw sakramentalnych oraz posługujących we wspólnotach Kapłanów. Pomimo upływu lat oraz rożnych trudności i przeciwności, wspólnoty trwają i pragną ciągle wzrastać i realizować swoje powołanie. Jako małżonkowie z ponad czterdziestoletnim stażem małżeńskim jesteśmy wdzięczni Panu Bogu, że od 34 lat jesteśmy na drodze formacji w Domowym Kościele. Pomimo różnicy charakterów i często odmiennych zdań na dany temat, potrafimy wspierać się na drodze do Boga i jesteśmy szczęśliwi. Na tej drodze pomaga nam także wspólnota kręgu Domowego Kościoła.
Halina i Czesław.
Szczęść Boże!
Oaza Rekolekcyjna Animatorów Rodzin I stopnia w dniach 1-5 XII 2021 r.
Przeżyliśmy ją u s. Klawerianek w Krośnie prowadzeni znakiem: Światło- Życie i tematami poszczególnych dni: Nowy Człowiek, Nowa Wspólnota, Nowa Kultura z kapłańską posługą ks. Pawła Ostafińskiego z Parafii Krosno-Fara.
Prowadzącymi rekolekcje byli Halinka i Czesław Zaforemscy – para rejonowa DK (Domowego Kościoła) Krosno I. Udział wzięły 39 osoby z rejonu Krosno I, II, III.
Codzienne dni wypełnione Namiotem Spotkania, Eucharystią, Spotkaniem w grupach pozwoliły wyciszyć nasze życie – tak pełne hałasu oraz poświęcić czas dla Boga, rozczytywaniem Pisma Świętego. Konferencje kierowały nas na właściwy schemat i praktykę przeżywania regularnej modlitwy, zobowiązań wynikających z Zasad Domowego Kościoła, przybliżały postać ks. Franciszka Blachnickiego oraz historię Ruchu Światło – Życie.
Słowa kapłańskie w katechezach, nawiązujące do treści rozważań Namiotu Spotkania i Ewangelii, sprowadziły dostępność treści. Zaangażowaniu spotkań w grupach sprzyjała wprowadzona Synteza biblijna – wyznaniem wiary: wierzę lub wyznaję – do wybranych tekstów biblijnych, składana w czasie Mszy Świętej oraz śpiew na porannych Jutrzniach.
Sobotni wieczór poświęcony dialogowi małżeńskiemu zakończył się dziękczynną modlitwą małżonków wraz z prośbami, zaś niedzielne przedpołudnie otwarło społeczny temat – w przeżywaniu krucjaty wyzwolenia człowieka, wezwaniem do abstynencji i wstrzemięźliwości oraz modlitwy w tej sprawie.
Każdy dzień tak ubogacony duchowo, pozwolił głęboko je przeżyć, aby jako odnowieni – wnieść dobro i rozmodlenie do domów.
Msza święta na zakończenie rekolekcji otworzyła jednocześnie dzień Wspólnoty DK dla rejonów Krosno I, II, III. Nasze spotkanie obecnością zaszczyciła para diecezjalna z Przemyśla Urszula i Zbigniew Broszko. Muzyczną oprawę z talentem zapewnili Urszula i Tadeusz Borkowscy z Parafii Franciszkańskiej w Krośnie.
Maria i Leszek Stefanik
Wskazania LSO Archidiecezji Przemyskiej dla Kół parafialnych LSO:
- Pełniący posługę przychodzą do kościoła przynajmniej 15 minut przed rozpoczęciem liturgii. Czas ten przeznaczamy na modlitwę, na duchowe przygotowanie się do uczestnictwa w Eucharystii lub nabożeństwie oraz na ubranie się, przygotowanie potrzebnych rzeczy, pomoc w ubraniu celebransa.
- Przychodząc do kościoła udają się najpierw przed tabernakulum, aby oddać pokłon Chrystusowi. Powinni więc wchodzić głównym wejściem do kościoła. Jeżeli ktoś wchodzi przez zakrystię, to nie przyklęka w kąciku, lecz udaję się przed ołtarz, gdzie jest obecny Gospodarz tego domu.
- Udział służby liturgicznej we Mszy św. nie może ograniczyć się do wykonywania powierzonych im czynności. Posługa ma ich prowadzić do pełniejszego włączania się w święte obrzędy, aby uczestniczyć w nich „świadomie i owocnie”.
- Spełnianie określonych czynności w liturgii nie może mieć charakteru występu, lecz posługi. Należy więc podkreślać przekazywana treść, a nie samego siebie.
- Wszyscy członkowie zespołu liturgicznego pełniący posługę w prezbiterium biorą udział w procesji wejścia i uczestniczą w całej liturgii na swoich miejscach. Do zakrystii wychodzą tylko w razie konieczności.
- Swoje czynności wykonują we właściwym czasie, bez pośpiechu, nigdy przed zakończeniem czynności poprzedzającej.
- Do Komunii św. przystępują pierwsi przed pozostałymi wiernymi.
- Swoją postawą i zachowaniem się dają wiernym przykład właściwego i pełnego uczestnictwa w Eucharystii.
„ Powiedzcie moim drogim kapłanom, moim drogim synom, że muszą mocniej wierzyć ! Muszą chronić wiarę Kościoła”.
Słowa Matki Bożej z Medjugorja.
„Mówię do was jak brat, jak ksiądz, jak spowiednik. Każdego dnia módlcie się za nas, ponieważ jesteśmy słabi. Bez waszej pomocy nie możemy skutecznie głosić wam Ewangelii. Bez modlitwy nie możemy ze czcią sprawować Eucharystii. Przyjmijcie zaproszenie Maryi i wprowadźcie je w życie ! Tylko w ten sposób możecie przeżyć wielkie i głębokie doświadczenie Kościoła. Zróbcie margaretkę dla swoich kapłanów”.
Ojciec Jozo Zovko
2 października 2016 roku odbyłam swoją pierwszą pielgrzymkę do Medjugorie. W odpowiedzi na zaproszenie Maryi do modlitwy za Jej ukochanych Synów Kapłanów, założyłam Apostolat Magaretka, który swój początek miał podczas Misji Świętych w naszej Parafii, a który pobłogosławił ks. Marek Wasąg. Jako pierwsi podczas Misji 28 października 2016 roku ,objęci modlitwą zostali ks. Proboszcz Andrzej Chmura, ks. Łukasz Mendyk oraz ks. Janusz Sroka.
Celem Apostolatu Margaretka jest aby każdy Kapłan posługujący w naszej Parafii był objęty dożywotnią modlitwą. Margaretka, kwiat składający się z 7 listków, jak 7 dni tygodnia i 7 osób modlących się. Każdego dnia, inna osoba modli się za wybranego Kapłana Koronką Medjugorską tj. Wierzę w Boga, oraz 7 razy Ojcze Nasz, Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu. Dotychczas Apostolatem w naszej Parafii objętych było i jest 12 Księży.
Wypraszamy świętość naszych Kapłanów, niezachwianą wiarę, nadzieję i miłość, by byli solą ziemi i światłością świata, by owocnie pracowali dla chwały Chrystusa, a nas prowadzili bezpieczną drogą do Nieba.
Alicja Śnieżek
w budowie
Za zgodą i błogosławieństwem ks. Proboszcza Andrzeja Chmury w listopadzie 2016 roku powstała Odnowa w Duchu Świętym „ Maranatha”, której patronką jest św. Faustyna.
Przez modlitwę, uwielbienie Boga, słuchanie Słowa Bożego i Adoracje Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie odnawiamy swoje życie w Duchu Świętym. Wielbimy Pana Boga psalmami i hymnami przez modlitwę Kościoła jaką jest Liturgia Godzin. Podkreślamy jak ważna jest Eucharystia, stąd tez przed każdym naszym czwartkowym spotkaniem uczestniczymy w niej, włączając się w czytania liturgiczne, modlitwę wiernych, niesienie darów. Wspólnie pielgrzymujemy do pięknych miejsc: Medjugorie, Łagiewniki, Częstochowa. Cieszymy się swoją obecnością, świętując nasze Imieniny mamy Agape. 5 października 2020 r, we wspomnienie naszej Patronki było poświęcenie figury św. Faustyny , którą złożyliśmy w darze Kościoła, by innym mówić o Bożym Miłosierdziu.
Wspólnie tworzymy Rycerstwo Niepokalanej i należymy do Bractwa Ratowania Dusz od Potępienia Wiecznego.
Nasze spotkania odbywają się w czwartki o godzinie 19:00 w salce na Plebanii. Serdecznie zapraszamy.
Poświęcenie figury św. Faustyny
Alicja Śnieżek
w budowie
Rycerstwo Niepokalanej powstało 27 czerwca 2019 roku. Inspiracją do powstania Rycerstwa była miłość do Maryi oraz… Siostry z Radio Fara s. Klara Machulska SFMI i s. Paulina Januchta SFMI. W naszej działalności zachęcamy do zawierzenia się Panu Jezusowi przez ręce Maryi, tak jak każda, każdy z nas to uczynił. Jesteśmy niewolnikami Maryi oraz wspólnie tworzymy wspólnotę Odnowy w Duchu Świętym „ Maranatha”, Maryja jest przecież Oblubienicą Ducha Świętego. W Pierwsze Soboty Miesiąca prowadzimy modlitwę różańcową wraz z rozważaniami, by wynagradzać Niepokalanemu Sercu Maryi za wszelkie zniewagi, przyjmujemy i ofiarowujemy cierpienia Panu Bogu przez Maryję w trosce o nawrócenie grzeszników. Widząc jak zło walczy o rodziny, my również podjęliśmy o nie walkę. 2 lutego swój początek miała Róża Różańcowa pw. Świętej Rodziny, w intencji świętości rodzin, do powstania której się przyczyniliśmy. Dbamy o nasz Kościół, jak również o Kapłanów w niej posługujących, w modlitwach zanosimy ich intencje, wypraszający dla nich świętość. Prowadzimy nocne Adoracje Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie z modlitwą o nawrócenie grzeszników, o ochronę życia poczętego aż do naturalnej śmierci, oraz w intencji kapłanów, którzy pogubili się na drodze powołania. Codzienna Eucharystia, życie w łasce uświęcającej, modlitwa różańcowa są dla nas priorytetem w drodze codziennego nawracania się. Modlimy się o miłość i jedność oraz o świętość naszą i naszych bliskich.
Wychodzimy do ludzi pogubionych, poranionych przez grzech z medalikiem Niepokalanej, tak by jak najwiecej osób dowiedziało się o tym, jak każdy grzesznik jest cenny w oczach Boga. Wspólnie pielgrzymujemy do Niepokalanowa oraz wielu innych miejsc.
Moim osobistym celem jest zarazić Rycerzy Niepokalanej do pięknego dzieła, jakim jest oddanie części siebie potrzebującym, czyli Honorowe Dawstwo Krwi, którego patronem jest św. Maksymilian.
Zdobyć cały świat przez Niepokalaną dla Chrystusa… idąc za św. Maksymilianem, to nasz cel!
Alicja Śnieżek
w budowie
w budowie
